Cl. Bläcker:
Ohs Hardtsköppel (11.8.1946)

 

Den felsejen Buckel, noh am Stenbrochsrand,
hann ohs Vürvorern vürhö-ier Hardtsköppel jenannt.
Seng Spetzte se-it us wi ömmer fresch jefecht
Sonn, E-is on der Schnie han si-er an em jeblecht

Öm den Kopp gett Krauhed on watt Moos em Schu-es
Jehücht für vill Di-rer ob klen orer gru-es
hä lößt se jewehren on lößt se schü-en wahnen
Könner on Könskönner dobe-i Urahnen on Ahnen

Jonge Wolberstrüch ducken sech dicht am Burem,
Sechemelzen krabbeln on et krücht manecher Wurm,
onner stachelejen Brämeln möt goren Hombeln jepaart
föhlt hä sech bedö-irend doh owen en der Hardt

Wönd on Sturm lößt hä röhech öm sengen Kopp eröm rumoren,
wenn dann der Rän trätscht, wischt es i(h)m jehürech de Poren
die Al von Mu-erspech schu-ent net möt e-iren Strahlen
su hät se ganz schwinn och wirrer rappeltrö-i den Alen

wenn em Fröhjohr de Hasen fongen an ze höppen ,
komen de Könner us dem Dorf de U-estereier köppen
"wer hät dann noch Spetzte, orer wer hät noch Höm?"
frochten se durechenanner mötonner och r-e-ihöm

se schmössen, dat moch natürlich vil Spaß
U-estereier vom Köppel onnen ent Grass
dobe-i goof et och manechmol, nä, wat en Wonner,
ens wat wahrhafdech ganz bliff, möt do dronner

dann hatte der Köppel sengen schü-ensten Dach
on owends hü-ert mer'n stell für sech bedo-uern: "ach,
ihr lewe Lö-it, dat ös ewen, wi et esu ös,
schad, dat et he net noch döggeser U-estern ös.

Su sooch hä Generationen en der Heuwiss schwer schwötzen,
sooch der Krutcher, en der Bach on en Bornen on Pötzen,
besonerscht , die in Volkerzen leften, vürhö-ier on och hö-it,
moß hä all jo goot jekannt han, dat woren deshalw seng Lö-it.

Hä sooch doherr vill Volkerzer kummen on gohn,
mancher wu-er langst den Köppel nohm Kirchhoff jetrohn,
mötonner moß os Köppel gänst Westen altemol seh'n
noom Kirchhoff ob den grueßen Erinnerungsstehn.

Do stohn joh die Namen von osen Dorfsjongen,
die möt os sech jefreut han, jelacht on jesongen,
sie senn net vergässen, sie ble-iwen os noh,
dat Denkmal ös jo extra ganz aleen dafür doh.

Zo senger Lönken stonn lange Ze-it fest
vom letzten Kriech noch en schwerer Rest
denn, die noch doh senn, tröt hä ahn,
"packt mer nie no-umol irgend en Mordinstrument an."